Durungawin mo ba Ang Liwanag na Naaninag

Madilim ang paligid, tahimik at payapa ang daloy ng panahon. Isang liwanag ang natanaw ng minsang lumakad at pasukin ang madilim na lugar. Kung iyong susuruin ang mga bagay sa loob ng lugar na ito ay mapapansin mo ang mga bakas at mararamdaman ang hangin na magpapaalala ng mga panahon at mga taong minsan ay naimbitahan at naipakita kung ano ang tunay na nilalaman ng damdaming malalim. Ang lugar na matagal na nakasarado ay nagkaroon ng puwang at tumagos ang liwanag na nanggaling sa dati'y tila isang matuwid na damdaming walang buhay na ngayon ay naglalaman ng magkahalong kaligayahan at pangamba. Napakagandang damdamin sapagkat hinde lang isa, ngunit dalawang damdamin ang nadarama na sumisimbulo ng balanseng bagay, balanse sapagkat hinde ka lang maligaya ngunit may halo ka ring pangamba. Sabi nga ay hinde mo mararamdaman ang magandang bagay kung hinde mo mararamdaman ang kasalungat nito. sa makatuwid ay maari mong subukin ang sarili mo kung alin ang magiging matimbang, Ang masayang bagay ba o ang mga bagay ng magdudulot na pangamba at matamlay na damdamin.Ang mga bagay na iyan ay maaring mangyari sa pamamagitan ng iyong sarili, at kung paano mo ibabahagi ang sarili sa bagay na ikinasisiya mo at sa bagay na nagpapaliwanag sa madilim na lugar na iyong muling binuksan. Isang malaking katanungan ang gumuguhit sa damdamin kung tuluyang papapasukin ang liwanag na natanaw o pipigilan sapagkat kung mangyayari ay maaring masilaw lang at masira ang mata ng damdamin na mangangailangan na naman ng panahon upang muling maghilom. Sa ngayon ay naiisip na kailangan mo nang tanggapin kung ano man ang darating sapagkat hinde ka magging maligaya kung hinde mo bubuksan ang liwanag na napuna. Buksan at harapin ang hamon, damdamin ang mga bagay na maaring maramdaman. Tagumpay man o hinde, iwasan ang paghakbang pabalik sa halip ay palampasin ang mga darating na dilim, patuloy maglakad upang marating ang dulo ng liwanag, Huwag magsasawa sa halip ay magsimula ng magsimula.

Panahong may ngiti sa mga labi

Yung panahong hinde mo pa kilala ang mga problema.
Ang kilala mo lang ay ang mga ngiti na nakaguhit sa bilog ng iyong maamong mukha at ang mga kalarong may ngiti sa labi at kung minsan naman ay mga hikbing dala ng pagka-musmos.

Ang mga panahong umaagos lamang ang mga luhang kumikinang sa mata ng dahil sa walang halagang laruan. 

Ang mga panahong hinde mo kailangang makipag bunuan sa gabi sa dami ng kailangan mong tapusin sa eskwela o makipaghabulan sa lupang tinatapakan upang madatnan ang liwanag ng takipsilim at ilapat sa papel ang plumang guguhit ng mga kasagutan sa tanong na pinabaon ng iyong guro at paglipas ng gabi kasunod ay umagam may husga kung ano ang naani mo sa tinanim na kaalaman kahapon.

Ang mga panahong hinde mo kailangang magtanto kung ano ang mga dapat mong gawin upang maging balanse ang takbo ng sarili habang nglalakbay, naglalakad sa daanan ng panahon.

Walang problemang iniisip dahil apektado ka sa mga nakikita mo sa paligid, hinde man sa sarili mo ngunit sa ibang taong nakapaligid sa'yo na kapag nagdaramdam ay tatlo hanggang siyam na beses mong mararamdaman kung anu mang tumutusok sa kanilang damdamin.

Ilang libo na ring hakbang pala ang nagawa ng aking paa at tila natatanaw ko pa rin ang mga punong aking sinulungan noong minsan nang lumanghap ng sariwang hangin, hinde ko na namamalayan na unti-unti nang naluluma ang tinutungtungan kong tsinelas na kaagapay simula noong matuto akong tumayo at maglakad. Unti-unti na itong masisira, mawawala at mpapalitan habang tumatawid sa mabatong daanan ng panahon.

Masarap balikan ang nakalipas ngunit hinde ka maaring huminto sa dating panahon.
Kailangan mong harapin kung anu ang naghihintay para sayo sa dulo ng mabatong daanan na kailangan mong lakaran. sa bawat hakbang at yabag ng yong paa, sa bawat pag-ihip ng hanging darampi sa iyong muka, sa bawat pag-agos ng tubig ay kasama kang mamamangka patungo sa nais mong matamo.




http://malikhaingdaliri.blogspot.com/
http://flickr.com/photos/jerricc8